اختلال پوست کندن یا Skin Picking Disorder

اختلال پوست کندن یا Skin Picking Disorder اختلال‌ روانی است که آسیب جسمانی و بیماری‌های پوستی را به دنبال دارد. کسی که دچار اختلال پوست کندن است میل و گرایش شدید و پیاپی برای کندن پوست خود دارد. این پوست کندن تا جایی دنباله خواهد داشت که به بافت پوست و گوشت آسیب می‌رسد. اختلال پوست کندن با اختلال‌هایی مانند OCD، اختلال مو کندن (تریکوتیلومانیا)، اختلال افسردگی عمده و بادی دیسمورفیک همایندی یا Comorbidity دارد.

علل اختلال پوست کندن یا Skin Picking Disorder

درباره‌ی دلایل اختلال پوست کندن یا Skin Picking Disorder دیدگاه‌های گوناگونی وجود دارد. یکی از فرضیه‌ها اختلال پوست کندن را نوعی مکانیزم مقابله‌ای برای کنار آمدن با سطوح بالای استرس درونی یا برانگیختگی می‌داند. هم‌چنین واکنش فرد به استرس را ضعیف یا ناقص توصیف می‌کند. برخی از پژوهش‌ها این فرضیه‌ را تایید می‌کند. این پژوهش‌ها نشان دادند که تقویت اتوماتیک در درون فرد باعث تداوم رفتار کندن پوست می‌شود. برخی از روان‌شناسان بر این باروند که کندن پوست نتیجه‌ی خشم واپس‌رانده شده است. فرد نسبت به والدین، رخدادها و مشکلات زندگی و فشارهای روانی احساس خشم می‌کند. او این خشم را واپس می‌راند و این خشم واپس‌رانده شده خودش را به صورت کندن پوست نمایان می‌کند. پس والدینی که بیش از اندازه سخت‌گیر هستند زمینه‌ساز پدید آمدن این اختلال در کودک می‌شوند.

نشانه‌ها و معیارهای DSM 5 برای اختلال پوست کندن یا Skin Picking Disorder

A: فرد همیشه پوست خود را می‌کند تا جایی که به زخم شدن می‌انجامد.

B: فرد همیشه برای کاهش و جلوگیری از پوست کندن تلاش کرده است.

C: پوست کندن نمی‌تواند با یک بیماری جسمانی و عارضه‌ی پزشکی (مانند گال) یا مصرف ماده (مواد مخدر مانند کوکائین) توجیه شود.

D: کندن پوست با اختلال روانی دیگری توجیه‌شدنی نباشد. پس اگر اختلال روانی دیگری دلیل بهتری برای پوست کندن باشد نمی‌توان فرد را دچار این اختلال دانست. (مانند پوست کندن به دلیل دیلوژن‌ها یا هالیسینیشن‌های لمسی در یکی از اختلالات سایکوتیک؛ تلاش برای بهتر کردن یک عیب یا نقص در اختلال بادی دیسمورفیک؛ حرکات کلیشه‌ای در اختلال حرکت کلیشه‌ای؛ قصد آسیب رساندن به خود در اختلال خودجرحی غیرانتحاری یا همان خودزنی بدون قصد خودکشی).

نکته: به یاد بسپارید تشخیص اختلال روانی با روان‌شناس است. نشانه‌هایی که خواندید برای افزایش آگاهی درباره‌ی این اختلال است. اگر گمان می‌کنید خود یا یکی از نزدیکانتان دچار این اختلال است با روان‌شناس گفت‌و‌گو کنید.

شیوع و بروز اختلال پوست کندن

به گزارش آمده در DSM 5 نرخ شیوع اختلال پوست کندن در بزرگسالان ۱.۴ درصد یا کمی بیش‌تر است. نزدیک به سه چهارم افراد مبتلا به این اختلال روانی زنان هستند. انگیزه‌های گوناگونی برای کندن پوست در افراد وجود دارد. کسانی که افزون بر این اختلال به اختلال روانی دیگری نیز دچار هستند، برای کندن پوست دلایل گوناگونی می‌آورند. برخی از آن‌ها می‌گویند احساس می‌کنند که پوستشان آلوده و کثیف شده است. کسانی که هم به اختلال پوست کندن و هم بادی دیسمورفیک دچارند می‌گویند که پوستشان را می‌کنند تا نقص‌ها و زشتی‌های پوستشان را برطرف کنند.

پژوهش‌ها نشان داده است که میان دوپامین و میل شدید به کندن پوست ارتباط وجود دارد. یافته‌ها نشان دادند که موادی مانند کوکائین و مت‌آمفتامین (مانند شیشه)، که آگونیست‌های دوپامین هستند و تاثیر فارماکولوژیک دوپامین را افزایش می‌دهند؛ باعث می‌شوند که افراد به کندن پوست خود روی آورند و نتوانند جلوی خود را بگیرند. این مواد می‌توانند باعث احساس فورمیکیشن (Formication) شوند. کسانی که دچار فورمیکیشن هستند به اشتباه احساس می‌کنند چیزی روی دستشان یا زیر پوستشان راه می‌رود. برای نمونه می‌گویند حس می‌کنند مورچه یا حشره‌ای زیر پوستشان است و حرکت می‌کند. پژوهش دیگری نشان داده است که داروهایی مانند نالتروکسون که آنتاگونیست دوپامین هستند و از تاثیر فارماکولوژیک دوپامین می‌کاهند؛ تا اندازه‌ای می‌توانند از پوست کندن جلوگیری کنند. پس یافته‌ها نشان می‌دهند که اختلال پوست کندن ممکن است در نتیجه‌ی کارکرد نادرست دوپامین در مغز باشد.

درمان اختلال پوست کندن

دارو درمانی اختلال پوست کندن

برای درمان دارویی اختلال پوست کندن داروهای گوناگونی ساخته شده است. SSRI ها، آنتاگونیست‌های اوپیودی و گلوتامات‌ها در درمان این اختلال روانی کاربرد دارند. از آن‌جایی که SSRI ها در درمان اختلال وسواسی اجباری موثر بوده‌اند در درمان اختلال پوست کندن نیز به کار گرفته می‌شوند. داروهایی مانند دوکسپین، کلومپرامین، نالتروکسون، پیموزید و اولانزاپین در درمان این اختلال تاثیرگذار هستند.

تاثیر داروهای آنتاگونیست‌های اوپیودی برای درمان اختلال پوست کندن هم‌چنان مورد شک و تردید است. برخی از آزمایش‌ها نشان داده‌اند که این داروها می‌توانند در اختلال خود جویدن سگ‌ها تاثیر مثبت داشته باشند. سگ‌هایی که دچار این اختلال هستند بخشی از بدن خود را به اندازه‌ای لیس می‌زنند یا گاز می‌گیرند که زخم می‌شود. آنتاگونیست‌های اوپیودی با اثرگذاری روی مدارهای دوپامین و در نتیجه کاستن از احساس لذت ناشی از پوست کندن، کار خود را انجام می‌دهند. گلوتامات‌هایی مانند N-Acetyl Cysteine نشان داده‌اند که می‌توانند از اعتیاد به کوکائین و اختلال پوست کندن بکاهند.

روان درمانی اختلال پوست کندن

رفتار درمانی بیش از هر روش دیگری برای درمان اختلال پوست کندن به کار گرفته می‌شود. هم‌اکنون رفتار درمانی بهترین شیوه برای روان‌درمانی اختلال پوست کندن است. روش‌هایی مانند درمان شناختی رفتاری (CBT) و روانکاوی نیز در کنترل و درمان این اختلال کاربرد دارند. یکی از راهکارها برای جلوگیری و کاهش پوست کندن این است که افراد مبتلا به این اختلال دستکش بافتنی به دستشان کنند تا از کندن پوست جلوگیری کنند. اختلال پوست کندن اگر به موقع تشخیص داده شود روند درمان ساده‌تر و کوتاه‌تری خواهد داشت پس اگر خودتان یا نزدیکانتان نشانه‌های اختلال پوست کندن را دارید از روان‌شناس کمک بگیرید.