خودتان را دوست داشته باشید

آیا خودتان را دوست دارید؟ آیا می‌توانید خودتان را دوست داشته باشید؟ یکی از چیزهایی که من در گفت‌و‌گو با مردم از آن‌ها می‌پرسم این است که تا چه اندازه خودشان را دوست دارند. پاسخ بیش‌تر مردم به این پرسش این است که من خودم را بسیار دوست دارم. از چیزی که هستم خشنودم و به خود می‌بالم. اما هنگامی که به بررسی زندگیشان بپردازیم می‌بینیم که آن‌ها انسان‌هایی غمگین هستند و در زندگیشان احساس خوشبختی نمی‌کنند. به راستی چرا ما باید خودمان را دوست داشته باشیم؟

خودتان را دوست داشته باشید تا دیگران دوستتان داشته باشند.

برای این‌که دیگران ما را دوست داشته باشند؛ نخست باید خودمان را دوست داشته باشیم. کسی که خودش را دوست نداشته باشد نمی‌تواند دیگران را دوست داشته باشد. پس دیگران هم او را دوست نخواهند داشت. اگر با هرم مزلو آشنا باشید؛ می‌دانید که یکی از مراحل نیازهای انسان، احترام و ارزش (Esteem) است. اگر نیازهای این سطح به خوبی برطرف شوند فرد به خودشکوفایی نزدیک می‌شود. برای این‌که دیگران برای ما ارزش قائل شوند و به ما احترام بگذارند باید اعتماد به نفس خود را بهبود ببخشیم. اگر می‌خواهید دیگران به شما احترام بگذارند باید به خودتان احترام بگذارید. کسی که خودش را دوست دارد به افزایش اعتماد به نفس در خود کمک می‌کند؛ برای خودش ارزش و احترام قائل است و به همین دلیل دیگران به او احترام می‌گذارند و نسبت به او احساس پذیرش دارند.

اکنون بار دیگر از شما می‌پرسم که خودتان را دوست دارید؟ هنگامی که به آینه نگاه می‌کنید به خودتان لبخند می‌زنید؟ به یاد دارید کی و کجا به خودتان گفته‌اید که دوستت دارم؟ به شما سفارش می‌کنم که خودتان را دوست داشته باشید. هنگامی که به آینه نگاه می‌کنید به خودتان لبخند بزنید. به زودی درمی‌یابید که این لبخند زدن به شما انرژی می‌دهد و به شادکامی می‌انجامد. در برخورد با خودتان مهربان باشید و به خودتان عشق بورزید. این دگرگونی کوچک در شیوه‌ی زندگی، زندگیتان را زیباتر می‌کند و در کوتاه‌ترین زمان تاثیر آن را حس خواهید کرد.

دوست داشتن خود به معنای خودشیفتگی نیست.

دوست داشتن خود و خودشیفتگی دو چیز متفاوت هستند. دوست داشتن خود به معنای این است که ما از خودمان خشنود باشیم. اعتماد به نفس داشته باشیم. برای خودمان ارزش و احترام قائل شویم و از دیگران نیز بخواهیم به ما احترام بگذارند. اما خودشیفتگی یک اختلال روانی است که فرد در آن دچار خودبزرگ‌بینی غیرمنطقی است. دوست داشتن خود به خودشکوفایی انسان می‌انجامد ولی خودشیفتگی، اختلال روان‌شناختی است که زندگی انسان را با مشکل روبه‌رو می‌کند و نیازمند روان‌درمانی است.