بینج ایتینگ (Binge Eating) یا پرخوری عصبی بدون جلوگیری

پرخوری یکی از دلایل اصلی چاقی است. شاید شما هم شنیده باشید که برخی از مردم غذا نمی‌خورند که سیر شوند بلکه غذا می‌خورند که تمام شود! این افراد توانایی کنترل غذا خوردن را از دست داده‌اند و به اندازه‌ای غذا می‌خورند که احساس ناخوشایند سیری را تجربه می‌کنند. آن‌ها از غذا خوردن کنار دیگران احساس خجالت و شرمندگی می‌کنند زیرا نگاه دیگران را نسبت به خودشان سرزنشگر و تحقیرآمیز می‌دانند. برای همین است که در کنار دیگران غذای کم‌تری می‌خورند و برای پرخوری به جایی می‌روند که تنها باشند. این‌ها نشانه‌های اختلال بینج ایتینگ یا پرخوری عصبی بدون جلوگیری است. در این نوشته شما را با این اختلال روانی آشنا خواهم کرد.

اختلال بینج ایتینگ (Binge Eating) یا پرخوری عصبی بدون جلوگیری چیست؟

بینج ایتینگ (Binge Eating) یکی از شاخه‌های اختلالات خورد و خوراک است که در آن فرد دچار پرخوری عصبی است و کنترلی بر مقدار غذایی که می‌خورد ندارد و نمی‌تواند از خوردن دست بکشد. این اختلال همانند اختلال بولیمیا نروزا است با این تفاوت که در بولیمیا نروزا فرد از افزایش وزن و چاق شدن می‌ترسد و رفتارهای جبرانی (مانند استفراغ، ورزش‌های شدید و سنگین، روزه گرفتن و …) را انجام می‌دهد تا بتواند وزنش را کاهش دهد؛ اما کسی که دچار بینج ایتینگ می‌شود رفتارهای جبرانی را انجام نمی‌دهد. کسانی که دچار بینج ایتینگ هستند معمولا از چاقی رنج می‌برند. آن‌ها بارها تصمیم می‌گیرند رژیم بگیرند یا ورزش کنند تا وزنشان را کاهش دهند اما پس از مدتی تلاش ناموفق شده‌اند. هنگامی که احساس می‌کنند روی خودشان کنترلی ندارند اعتماد به نفس خود را از دست می‌دهند. احتمال بروز سو مصرف مواد، افسردگی و اضطراب در کسانی که دچار بینج ایتینگ هستند بسیار بالاست. بینج ایتینگ زمینه‌ساز بیماری‌هایی مانند فشار خون، کبد چرب، مشکلات گوراشی، دیابت و بیماری‌های قلبی و عروقی می‌شود پس باید این اختلال روانی را جدی گرفت.

پرخوری عصبی چیست؟ تفاوت بینج ایتینگ و بولیمیا نروزا چیست؟

شاید اصطلاح پرخوری عصبی را از روان‌شناسان، روان‌پزشکان یا پزشکان برای بینج ایتیینگ یا بولیمیا نروزا شنیده باشید. اما پرخوری عصبی، برابر پارسی بینج ایتینگ است یا بولیمیا نروزا؟ در هر ۲ اختلال بینج ایتینگ و بولیمیا نروزا، از فرد، پرخوری بیش از اندازه و غیرقابل کنترل سر می‌زند؛ تفاوت بینج ایتینگ و بولیمیا نروزا در این است که فرد هنگامی که دچار بولیمیا نروزا باشد پس از خوردن غیرقابل کنترل غذا برای جلوگیری از چاقی، رفتارهای جبرانی (مانند استفراغ کردن، ورزش‌های شدید و فشرده، روزه گرفتن و…) را انجام می‌دهد اما در بینج ایتینگ فرد رفتارهای جبرانی را انجام نمی‌دهد. ما نمی‌توانیم برای دو اصطلاح علمی، یک نام پارسی را به کار ببریم پس این‌که به بینج ایتینگ یا بولیمیا نروزا پرخوری عصبی بگوییم نادرست است. برای همین است که برابر پارسی را برای این اختلالات خورد و خوراک به کار نمی‌بریم همان‌گونه که نیاز نیست واژه‌ای پارسی را برای بیماری آرتروز جایگزین کنیم. زیرا در هر ۲ اختلال پرخوری عصبی بروز پیدا می‌کند. پس شما نیز اصطلاح علمی را برای نامیدن این اختلالات به کار ببرید. اما می‌توانیم در توضیح بولیمیا نروزا بگوییم که این اختلال پرخوری عصبی همراه با جلوگیری است و برای بینج ایتینگ بگوییم پرخوری بدون جلوگیری. اگر روان‌شناس، پزشک یا روان‌پزشک هستید از شما درخواست می‌کنم از به کار بردن برابر پارسی برای این ۲ اختلال خودداری کنید تا از سردرگمی درمانجویان جلوگیری کنید.

نشانه‌ها و معیارهای DSM 5 برای اختلال بینج ایتینگ

در کتابDSM 5  نشانه‌ها و معیارهای بینج ایتینگ یاد شده است. همان‌گونه که پیش‌تر نیز گفته شد برخی از اختلالات روان‌شناختی نشانه‌های همانند یا نزدیک به هم دارند و افراد عادی تنها با دانستن نشانه‌ها و معیارها نمی‌توانند به خودشان یا دیگران برچسب یک اختلال روانی را بزنند. پس برای جلوگیری از تشخیص نادرست پیش روان‌شناس بروید. روان‌شناس پس از شناسایی و تشخیص می‌تواند فرآیند درمان اختلال روانی را به انجام برساند.

A: اپیزودهای مکرر بینج ایتینگ؛ اپیزود بینج ایتینگ ۲ ویژگی دارد که هر ۲ باید برای معیار A وجود داشته باشد.

۱-  فرد در یک دوره‌ی زمانی مستقل (برای نمونه در ۲ ساعت؛ هر ساعتی از شبانه‌روز که باشد) مقدار غذایی که می‌خورد از مقدار غذایی که بیش‌تر افراد در همان دوره‌ی زمانی و در شرایط همسان می‌خورند بسیار بیش‌تر است.

۲-  فرد در دوره‌های زمانی پرخوری احساس می‌کند کنترلی بر خوردن ندارد. احساس می‌کند نمی‌تواند مقدار یا نوع غذایی که می‌خورد را کنترل کند یا از خوردن جلوگیری کند.

B: دوره‌های بینج ایتینگ با ۳ مورد (ا بیش از ۳ مورد) از موارد زیر همراه است:

۱- سرعت غذا خوردن فرد بیش از سرعت عادی است.

۲- به اندازه‌ای غذا می‌خورد که احساس سیری ناخوشایند به او دست می‌دهد.

۳- حتی هنگامی که از نظر جسمانی احساس گرسنگی نمی‌کند مقدار زیادی غذا می‌خورد.

۴- در تنهایی پرخوری می‌کند چون از نگاه‌‌های دیگران به مقدار غذایی که می‌خورد خجالت می‌کشد.

۵- پس از پرخوری از خودش بدش می‌آید. به شدت ناراحت و اندوهگین می‌شود یا احساس عذاب وجدان می‌کند.

C: به خاطر بینج ایتینگ، دیسترس و رنج شدیدی را تجربه می‌کند.

D: بینج ایتینگ به طور میانگین حداقل یک بار در هفته و برای ۳ ماه رخ می‌دهد.

E: بینج ایتینگ با انجام پیاپی رفتارهای جبرانی (مانند استفراغ کردن، خوردن داروهای ملین، ورزش‌های شدید و… که در بولیمیا نروزا انجام می‌شود) ارتباطی ندارد و به طور ویژه در طول دچار شدن به بولیمیا نروزا یا آنورکسیا نروزا رخ نمی‌دهد.

اسپسیفایرهای بینج ایتینگ:

خفیف: به طور میانگین ۱ تا ۳ اپیزود بینج ایتینگ در هفته.

متوسط: به طور میانگین ۴ تا ۷ اپیزود بینج ایتینگ در هفته.

شدید: به طور میانگین ۸ تا ۱۳ اپیزود بینج ایتینگ در هفته.

بیش از اندازه: به طور میانگین ۱۴ اپیزود (یا بیش‌تر) بینج ایتینگ در هفته.

همایندی اختلال بینج ایتینگ با دیگر اختلالات روانی

بینج ایتینگ می‌تواند با اختلال روانی وسواسی اجباری یا OCD، استرس، افسردگی، اختلال شخصیت و … همایندی یا Comorbidity داشته باشد.

درمان بینج ایتینگ

بینج ایتینگ هم به دارو درمانی و هم روان‌درمانی نیاز دارد. به یاد بسپارید دارو درمانی و روان‌درمانی در کنار هم می‌توانند فرآیند درمان را کامل و اثربخش کنند. دارو درمانی بینج ایتینگ

لیزدکسامفتامین (Lisdexamfetamine) یکی از داروهایی است که برای درمان ADHD به کار برده می‌شود. سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) این دارو را برای درمان اختلال خوردن موثر می‌داند. لیزدکسامفتامین را می‌توان برای بینج ایتینگ نیز تجویز کرد. برای دارو درمانی بینج ایتینگ، داروهای ضد افسردگی مهارکننده بازجذب سروتونین (SSRI) نیز به کارگیری می‌شود. فلوکستین و سرترالین برای درمان دارویی اثربخش هستند. این داروها می‌توانند به کاهش وزن فرد کمک کنند. برخی روان‌پزشکان توپیرامات را نیز تجویز می‌کنند اما به دلیل عوارض جانبی بالایی که دارد بهتر است از تجویز این دارو خودداری شود.

روان درمانی بینج ایتینگ

رویکردهای گوناگون روان‌درمانی مانند درمان شناختی- رفتاری یا CBT، روانکاوی، خانواده درمانی، رفتار درمانی و … در درمان بینج ایتینگ کاربرد دارند. در این میان CBT پرکاربردترین شیوه‌ی درمان این اختلال روانی است. هم‌چنین تغییر در سبک زندگی نیز برای پیشگیری و درمان بینج ایتینگ مهم است. کسانی که دچار بینج ایتینگ هستند از شکل اندامشان ناراضی هستند و احساس عذاب وجدان می‌کنند. آن‌ها بارها رژیم گرفته‌اند و ناموفق بوده‌اند برای همین اعتماد به نفسشان را از دست می‌دهند و احساس کم‌ارزش بودن می‌کنند برای بازیابی اعتماد به نفس و تغییر سبک زندگی پیشنهاد می‌کنیم از کوچینگ کمک بگیرید.

ما در گروه آقای روان‌شناس آماده‌ی کمک به کسانی که از بینج ایتینگ رنج می‌برند هستیم.