حقایقی درباره‌ی پرخوری عصبی که نمی‌دانید

پرخوری عصبی یکی از انواع اختلالات خورد و خوراک است که باید جدی گرفته شود پیش‌تر با بینج ایتینگ و بولیمیا نروزا به عنوان گونه‌هایی از پرخوری عصبی آشنا شدیم. اکنون شما را با چند حقیقت جالب درباره‌ی پرخوری عصبی که خوب است بدانید آشنا خواهم کرد.

حقایقی درباره‌ی پرخوری عصبی که خوب است بدانید:

۱- پرخوری عصبی نام اختصاصی بینج ایتینگ یا بولیمیا نروزا نیست.

شاید اصطلاح پرخوری عصبی را از روان‌شناسان، روان‌پزشکان یا پزشکان برای بینج ایتیینگ یا بولیمیا نروزا شنیده باشید. اما پرخوری عصبی، برابر پارسی بینج ایتینگ است یا بولیمیا نروزا؟ در هر ۲ اختلال بینج ایتینگ و بولیمیا نروزا، از فرد، پرخوری بیش از اندازه و غیرقابل کنترل سر می‌زند؛ تفاوت بینج ایتینگ و بولیمیا نروزا در این است که فرد هنگامی که دچار بولیمیا نروزا باشد پس از خوردن غیرقابل کنترل غذا برای جلوگیری از چاقی، رفتارهای جبرانی (مانند استفراغ کردن، ورزش‌های شدید و فشرده، روزه گرفتن و…) را انجام می‌دهد اما در بینج ایتینگ فرد رفتارهای جبرانی را انجام نمی‌دهد. ما نمی‌توانیم برای دو اصطلاح علمی، یک نام پارسی را به کار ببریم پس این‌که به بینج ایتینگ یا بولیمیا نروزا پرخوری عصبی بگوییم نادرست است. برای همین است که برابر پارسی را برای این اختلالات خورد و خوراک به کار نمی‌بریم همان‌گونه که نیاز نیست واژه‌ای پارسی را برای بیماری آرتروز جایگزین کنیم. زیرا در هر ۲ اختلال پرخوری عصبی بروز پیدا می‌کند. پس شما نیز اصطلاح علمی را برای نامیدن این اختلالات به کار ببرید. اما می‌توانیم در توضیح بولیمیا نروزا بگوییم که این اختلال پرخوری عصبی همراه با جلوگیری است و برای بینج ایتینگ بگوییم پرخوری بدون جلوگیری. اگر روان‌شناس، پزشک یا روان‌پزشک هستید از شما درخواست می‌کنم از به کار بردن برابر پارسی برای این ۲ اختلال خودداری کنید تا از سردرگمی درمانجویان جلوگیری کنید.

۲- اضافه وزن به معنی پرخوری عصبی نیست.

هر اختلال روانی نشانه‌ها و معیارهایی دارد و برای این‌که فرد را دچار یک اختلال روانی بدانیم باید نشانه‌ها و معیارهای اختلال روانی را که در DSM 5 نوشته شده دارا باشد. اضافه وزن همیشه به دلیل پرخوری پدید نمی‌آید. ورزش نکردن، کم‌کاری غده تیروئید، زمینه‌های ارثی، استرس، کمبود خواب، متابولیسم پایین و … از دلایل اضافه وزن هستند. پس اضافه وزن همیشه به معنی پرخوری عصبی نیست.

۳- پرخوری عصبی با عذاب وجدان همراه است.

خجالت، شرمندگی و عذاب وجدان، ویژگی‌های بازر کسانی است که دچار بینج ایتینگ یا بولیمیا نروزا هستند. آن‌ها می‌دانند پرخوری عصبی که به آن دچارند بیش از اندازه و غیرمنطقی است اما نمی‌توانند بر غذایی که می‌خورند کنترل داشته باشند و از خوردن دست بردارند. آن‌ها می‌دانند این حجم از غذایی که می‌خورند به اضافه وزن و چاقی می‌انجامد برای همین نسبت به رفتاری که از آن‌ها سر می‌زند احساس عذاب وجدان می‌کنند.

۴- پرخوری عصبی در تنهایی شدیدتر است.

کسانی که دچار پرخوری عصبی هستند از نگاه دیگران رنج می‌برند. آن‌ها احساس می‌کنند که دیگران نگاه تحقیرآمیز نسبت به کسانی که پرخوری عصبی می‌کنند دارند. برای همین هنگامی که ناچارند در کنار دیگران غذا بخورند، کم‌تر غذا می‌خورند و به دنبال شرایط و جایی هستند که در خلوتشان دوباره غذا بخورند.

۵- کسانی که پرخوری عصبی می‌کنند تنبل نیستند.

هیچ پژوهشی تأیید نمی‌کند که پرخوری عصبی با تنبلی رابطه‌ی مستقیم داشته باشد. بر عکس، کسانی که دچار بولیمیا نروزا هستند نسبت به اندامشان وسواس دارند و با ورزش‌های سخت تلاش می‌کنند که از چاقی جلوگیری کنند. پس همان‌گونه که گفته شد پرخوری عصبی به این معنی نیست که فرد تنبل باشد.

۶- پرخوری عصبی را می‌توانیم نوعی از اعتیاد بدانیم.

کسانی که دچار پرخوری عصبی هستند از خوردن غذا به لذت می‌برند و اگر حجم غذایی که می‌خورند کم باشد دچار کلافگی و پریشانی می‌شوند. پرخوری عصبی به افزایش سطح دوپامین (انتقال دهنده عصبی شادی‌بخش) و اپیوئید (ماده موثر در هروئین، کوکائین و دیگر مواد مخدر) در مغز می‌انجامد. دوپامین یک انتقال‌دهنده عصبی است که افزایش آن احساس لذت‌بخشی را در انسان پدید می‌آورد. انجام این واکنش شیمیایی – زیستی در بدن انسان، باعث می‌شود که پرخوری عصبی به طور جدی اعتیادآور باشد.

۷- پرخوری عصبی هم در مردان و هم در زنان بروز پیدا می‌کند.

برخی از مردم گمان می‌کنند که پرخوری عصبی اختلالی است که در زنان بروز پیدا می‌کند. اما چنین نیست این اختلال در مردان نیز بروز پیدا می‌کند. از میان بولیمیا نروزا و بینج ایتینگ، مردان بیش‌تر به بینج ایتینگ دچار می‌شوند.